Z Krzysztofem poznaliśmy się w latach 60-tych w Wisełce koło Międzyzdrojów - małej, cichej nadmorskiej wiosce. Nasze rodziny jeździły tam corocznie na wakacje. Obecnie nie ma śladu po naszym uroczym letnisku na ulicy Leśnej 3. W miejscu domu i zabudowań państwa Lebiedziewskich rośnie trawa.

U naszych gospodarzy wypoczywali państwo Woźniczkowie - też z Warszawy, no i my - trzy siostry z Poznania. To były wspaniałe, beztroskie lata. Myślę, że na każdego z nas miał wpływ urok tamtego miejsca. Sentyment do morza, do wisełkowskich i okolicznych jezior, w ogóle do tamtych miejsc został nam na całe życie.
Krzysztof nieco odstawał od nas, nie brał raczej udziału we wszystkich zabawach, był bardziej spokojny, może bardziej nastawiony refleksyjnie do życia.

W późniejszym czasie miał dla mnie dużo sympatii co zaowocowało dość długą korespondencją. W listach opowiadaliśmy sobie o różnych sprawach, między innymi o lekturach (bo to były czasy szkolne), o Warszawie (dostałam wiele pocztówek ze szczegółowymi opisami). W zasadzie w każdym liście były wiersze. Pisane bardzo drobnym pismem były prawie nie do odczytania. Mam je wszystkie, nieco pożółkłe ale całe, a przeszły ze mną parę przeprowadzek. I wiele zdjęć z dzieciństwa!

Kiedy byłam już mężatką i miałam dwójkę dzieci Krzysiek odwiedził nas w Poznaniu. Odwiedził również moich rodziców gdzie przenocował. Do nocy toczyły się długie rozmowy. Mój ojciec też bardzo lubił z nim rozprawiać.

Spotkaliśmy się jeszcze raz we Wisełce gdzie pojechałam na wakacje z córką i kuzynką. To była dopiero uczta! Całe dnie spędzałyśmy nad morzem, a wieczorami do późnej nocy Krzysiek recytował swoje wiersze. Jak on je mówił! To był rodzaj magii, tak że magiczne stawało się miejsce w którym się znajdowałiśmy. Za kotarą w przejściowym pokoju u państwa Lebiedziewskich zapalaliśmy świece (jeszcze były modne) i zaczynało się misterium. Krzysiek miał piękną barwę głosu, jakąś urokliwą głębię. Słuchałyśmy go jak zauroczone i wracałyśmy do rzeczywistości z ociąganiem. Zabierał nas ze sobą w swój świat, słowami, tajemniczą atmosferą, rytmem. Nie słyszałam go już potem nigdy.

Bardzo chciałabym nawiązać jakiś kontakt z jego rodziną i może przekazać im zdjęcia Krzysia z dzieciństwa. Myślę że będą to dla nich cenne pamiątki. Nie wiem też nic o nim, podobno miał żonę. Jestem też ciekawa co słychać u pani Sieniawskiej czy u państwa Woźniczków. Nie mogę trafić na ich ślad.

Często wspominamy z siostrami czasy młodości, Wisełkę i ludzi z nią związanych.